kadınları çeken erkekler

Isabella Rossellini, Roberta Rossellini rolünde (Babam 100 Yaşında)

Günümüz sinemasının en kendine özgü yönetmenlerinden Winnipegli Guy Maddin bir süredir ünlü oyunucu Isabella Rossellini işbirliği yapıyor. 2002’de Central Park’ta tanışan Maddin ve Rossellini, ilk kez Dünyanın En Hüzünlü Müziği’nde (Saddest Music in the World, 2003) birlikte çalışmıştı. Maddin daha sonra, Isabella Rossellini’nin yazdığı, ayrıca annesi Ingrid Bergman ve babası Roberto Rossellini’yi birlikte canlandırdığı, Babam 100 Yaşında’yı (My Dad is 100 Years Old, 2005) yönetmişti.

İkilinin yönetmen olarak birlikte imza attıkları son çalışmaları Beni Lektrikli Sandalyeye Gönder (Send Me to the ‘Lectric Chair, 2009) internet üzerinden izlenebiliyor. Bomb Magazine'deki Maddin ve Rossellini söyleşisi de ilgiye değer.

Bu önemli işbirliğini bir yerde, Bergman’ın Liv Ullmann’la ya da Antonioni’nin Monica Vitti ile ilişkisiyle karşılaştırmak mümkün görünüyor. Ama bir farkla: ortada ne hevesli bir genç oyuncu ne de ona tutkuyla bağlı orta yaşlı bir yönetmen söz konusu.

Jean-Luc Godard’ın yerinde saptamasıyla “sinema tarihi aslında kadınları çeken erkeklerin hikâyesidir”. Maddin ve Rossellini ise, son filmlerinde bu durumu sorgulamaya çalışıyor. Erkeklerinin bakışının odağı ve fantezisinin ürünü olan bir kadını seyretmenin zorluklarını bize gösteriyorlar.