Chungking Express (Wong Kar-Wai, 1994)
Görüntü Yönetmeni: Chris Doyle
Müzik: Baroque, Michael Galasso
Açılış sahneleri, tıpkı kitaplarının açılış cümleleri gibi, “metin”in içerisine ne denli girebileceğimiz konusunda önemli belirleyicilerden biridir. Chungking Express, izleyeni şaşırtan hızlı bir sahneyle açılır. Kalabalık bir alışveriş merkezinde, gizemli bir kadın (sarı bir perukla gözlük takar) ve ona yöneldiğini düşündüğümüz kuşkucu bakışlar... 223 nolu polis memuru başına kesekağıdı geçirilmiş bir adamı kovalamaktadır.
Aralı basılmış (saniyede 24 yerine 12 ya da 16 kare) ve örtüyle (kaşe) bulanıklaşmış bu görüntüler bir rüya atmosferi yaratır. Kar-Wai’de sıkça karşılaştığımız (ve çekim koşullarından kaynaklandığını belirttiği) özel efektlerden biridir bu.
Yine onun filmlerinde sıkça duyduğumuz bir dış ses (223 nolu polise aittir): “Her gün, çok sayıda insana teğet geçeriz; hiç tanımayacağımız insanlar ya da yakın arkadaşımız olabilecek insanlar… ” Polis memuru, sarı peruklu kadınla çarpışır, dış ses konuşmaya devam eder: “En yakın olduğumuz anda aramızda yalnızca 0.01 cm vardı. 57 saat sonra bu kadına aşık oldum” Günlerden 28 Nisan’dır, saat tam 9.00’u göstermektedir.
Bu iki karakterin yaşamda birbirlerine en yakın oldukları an belki de bu çarpışma anıdır. Barda yan yana tabureleri ve bir otel odasını paylaşsalar da, aralarında yalnızca bir “karşılıksız alaka” yaşanacaktır. Osip Mandelstam’ın dizeleri durumu özetlemeye yeter: “Aşık ol, anımsa, yas tut”.
(Sekans dergisinin 8. sayısında [2007] yer alan "Şiir ve Sinema" başlıklı dosyadaki sinemada şiirsellik soruşturmasına verilen yanıt)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder